ประเภทบทความ/งานวิจัย : เรื่องเล่า สถานะ : จัดทำรายงาน    บทความ/วิจัย เรื่อง : เรื่องเล่า ไม้เท้ากายสิทธิ์ ผู้แต่ง : นางสาวเพชรระวี ดีใจ ปี : 2559       หลักการและเหตุผล : เมื่อปลายปี 2558 เวลาประมาณ 14.30 น. ดิฉันอยู่ปฏิบัติหน้าที่ตามปกติก็มีผู้มารับบริการ ก็คือ ตาแดง การวิบูลย์ อายุ 80 ปี อยู่บ้าเลขที่ 36 ม. 2 ต. ม่วงนา อ.ดอนจาน จ. กาฬสินธุ์ ซึ่งตาแดง ก็คือคนไข้ประจำของอนามัยเราอยู่แล้วจน เจ้าหน้าที่ทุกคนจำโรคประจำตัวที่มาขอยาได้คือ ตาแดง จะชอบพูดอยู่เสมอว่า “ขอยาแน่หมอ ยาแก้วิน” พอวัดความดันโลหิตให้ก็ปกติทุกอย่าง เราก็จะบอกกับตาแดงว่า “พ่อใหญ่ความดันปกติอยู่เด้อ” คำตอบที่ได้ก็คือ “มื้อนี้ผมบ่ได้วินแต่อีกสองมื้อผมคิดว่าจะวินเลยมาขอไว้” นี้คือภาพที่เราเห็นประจำแต่วันนี้ ตาแดงมาแปลก ดิฉันถามไปว่า “วินอีกบ่พ่อใหญ่แดง” ตาแดงท่าทางนั่งครุ่นคิดอยู่นานตอบดิฉันไปว่า “บ่วินมื้อนี้หมอ แต่ไปเทศบาลพึ่งมา” ดิฉันถามต่อไปว่า “ไปทำอะไรที่เทศบาลพ่อใหญ่แดง” ตาแดงตอบว่า “ไปทำเรื่องขอไม้เท้ากับทางเทศบาลไป 3 ครั้งแล้วบ่ได้ ทางเทศบาลเลยบอกไปขอกับอนามัย” ผมเลยมาถามหมอว่า “ เฮ็ดจังได๋ผมจังสิได้ไม้เท้า ผมเดินไปพอได้ พยุงเจ้าของผมย่านผมหกล้ม ผมบ่มั่นใจ ในการเดินไปเดินมา” ในวินาทีนั้น ดิฉันมีความรู้สึกว่า วันนี้ตาแดงไม่ใช่คนไข้แต่เป็นคนแก่มานั่งบ่นให้ฟัง ในความคิดอยากช่วยให้เขาหายกังวลจึงบอกไปว่า “ เอาอย่างนี้พ่อใหญ่แดงพรุ่งนี่จะไปขอจากจังหวัดให้ พรุ่งนี้มาเอานะไม้เท้า” พอได้ยินคำนี้ แค่นั้น ดิฉันสังเกตเห็นร้อยยิ้มบนใบหน้าของคุณตาแดงเปล่งประกายออกมา แสดงถึงความดีใจ พร้อมกับกล่าวว่า “ขอบคุณครับคุณหมอมื้ออื่นกะได้อิหลีบ่ มื้ออื่นผมจะมาเอาเด้อครับ” ดิฉันถามแกต่อไปว่า “ มื้อนี้บ่วินบ่พ่อใหญ่แดง” ตาแดงตอบมาว่า “บ่ครับบ่วินบ่เอา” ดิฉันจึงบอกแก่ไปว่า “ ถ้าได้ไม้เท้ามาพ่อใหญ่สัญญากับหมดได้บ่ว่าจะ เซามีอาการวินเวียนศีรษะอีกต่อไป” ดิฉันพูดจบตาแดงยิ้มและหัวเราะพร้อมกับบอกว่า “ ถ้าได้ไม้เท้าจะบ่วินอีกกะได้หมอ” จบการสนทนา ตาแดงก็กลับบ้านไป ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ส่วนดิฉันมองตามหลังตาแดงก็อดยิ้มไปกับแกไม่ได้. วันต่อมา ตอนเช้าดิฉันจะออกมาทำงานตามปกติแวบหนึ่งคิดขึ้นได้ว่า เราไปสัญญากับตาแดงไว้แล้วว่าจะหาไม้เท้ามาให้แก เลยตัดสินใจไปรอร้ายขายยาเปิดตั้งแต่ 07.30 น.เพื่อไปซื้อไม้เท้ามาให้ตาแดง ราคา270 บาท ก็ไม้ได้แพงแต่เราเองตั้งใจอยากให้ นึกในใจ คิดเสียว่าเรากำลังทำบุญกับคนแก่ พอได้ไม้เท้ามา ดิฉันขับรถถึงอนามัย 08.30 น. ดิฉันก้าวลงจากรถ ภาพที่เห็นคือตาแดงนั่งรออยู่หน้าอนามัย น้องที่อนามัยเดินมาหาพร้อมกับบอกดิฉันว่า “พี่ตาแดงมารอรับเอาไม้เท้าตั้งแต่ 06.00 น.แล้ว” ดิฉันนึกใจว่า ( เกือบลืมไปแล้วเราล่ะได้บุญเกือบได้บาปถ้าลืม) พร้อมกับในมือถือไม้เท้ามาและบอกกับตาแดงว่า “พ่อใหญ่เอ้าไม้เท้า เทศบาลเพิ่นฝากมาให้ที่พ่อใหญ่ขอไว้นั่นแหละจ๋าเลยไปถามมาให้”พูดจบก็ยื่นไม้เท้าให้ตาแดง “ขอบคุณครับคุณหมอ”ตาแดงรับไม้เท้าไปพร้อมกับมือแกะพลาสติกออก และบอกว่า “ จะใช้เท้านี้พาเดินทางกลับบ้าน และจะบ่วินอีกแล้วเด้อหมอ เพราะมันคือไม้เท้าวิเศษ” พร้อมกับยกมือไหว้และให้พรตามประสาคนแก่อวยพรให้แก่ลูกหลาน ดิฉันดูแกยิ้มแบบมีความสุข และพนมไหว้แกพร้อมกับคำว่า “สาธุพ่อใหญ่”ดิฉันรู้สึกมีความสุขมากที่ได้เป็นผู้ให้โดยไม่หวังผลตอบแทนใดๆ มันอาจจะไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนกับสร้างโบสถ์สร้างวิหาร เพราะตั้งแต่วันนั้น ทุกครั้งที่ตาแดงมาอนามัยแกก็จะเอาไม้เท้าวิเศษมาด้วยทุกครั้ง และพร้อมกับใช้ไม้เท้าวิเศษช่วยตาสุด ที่ตาบอด จูงมือพากันมารับยาเบาหวานทุกเดือน เป็นภาพที่ใครๆเห็นความมีน้ำใจของตาแดง ที่แกใช้ไม้เท้าวิเศษทำให้ตัวเองเดินอย่างมั่นใจ และแกยังมีน้ำใจให้กับคนรอบข้างอีกด้วย   วัตถุประสงค์ :   กลุ่มเป้าหมาย :   เครื่องมือ :   ขั้นตอนการดำเนินการ :         ผลการศึกษา : ตาแดงสอนให้ดิฉันได้รู้ว่า การให้ที่ยิ่งใหญ่ คือการให้ด้วยใจบริสุทธิ์และสอนในการทำงานคือ หากเราใช้ใจ ใส่ใจ ถึงความต้องการของคน ก็จะทำให้เราเข้าถึงความต้องการของเขา และทำงานได้ผล คนมีความสุข   ข้อเสนอแนะ :         รางวัลที่ได้รับ : ยังไม่ได้รับรางวัล           ดาวน์โหลด : เอกสารฉบับเต็ม (Fulltext)